Historia KWZMiK
Historia Katedry Wytrzymałości, Zmęczenia Materiałów i Konstrukcji to kilkadziesiąt lat tradycji, prac naukowych i dydaktycznych w ramach różnych form organizacyjnych dzisiejszego Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH. Obecna nazwa i miejsce Katedry w strukturach Wydziału obowiązuje od 01.11.2008r.
Zapraszamy do zapoznania się z krótkim kalendarium historycznym naszej jednostki oraz jej słynnymi pracownikami i ich działalnością.
| Kalendarium | |
|---|---|
| 1946 | Powstaje Wydział Elektromechaniczny, a na nim Zakład Mechaniki Teoretycznej. |
| 1947 | Zakład Mechaniki Teoretycznej zostaje przekształcony w Katedrę Mechaniki Technicznej. |
| koniec 1948, 1949 | Powołano specjalnie ustanowioną dla profesora M.T. Hubera Katedrę Wyższych Zagadnień Mechaniki. Profesor M.T. Huber obejmuje Katedrę i rozwija w ośrodku krakowskim ożywioną działalność na polu kształcenia kadry naukowej, skupiając wokół siebie liczne grono uczniów i współpracowników. |
| 01.09.1949 | W wyniku reorganizacji Katedry Mechaniki Technicznej powstaje samodzielny Zakład Wytrzymałości. |
| 1950 | Kierownikiem Zakładu zostaje prof. dr h.c. Wacław Olszak. Pełni tę funkcję do 1952r. |
| 1951 | Zakład zostaje przekształcony w Katedrę Wytrzymałości Materiałów. |
| 1952 | Podział Wydziału Elektromechanicznego. Katedra od tej chwili funkcjonuje w ramach nowo powstałego Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa. Kierownikiem Katedry zostaje prof. Aleksander Lisowski i pełni tę funkcję do 1962r. |
| 1962 | Kierownictwo Katedry obejmuje do 1968 prof. Józef Golecki. |
| 1964 | W Katedrze Wytrzymałości Materiałów powstają Zakłady:
|
| 1968 – 1969 | Kierownikiem Katerdy jest prof. Adam Siemieniec. |
| 1969 | W wyniku reorganizacji struktury uczelni, Katedra zmienia nazwę na Zakład Wytrzymałości Materiałów i wchodzi w skład nowo utworzonego Instytutu Podstaw Budowy Maszyn. Kierownikiem Zakładu zostaje prof. A. Siemieniec. |
| 01.04.1992 | Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych przemianowany zostaje na Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. |
| 1993 | Akademia Górniczo – Hutnicza odchodzi od struktury instytutowej. Dotychczasowy Instytut Podstaw Budowy Maszyn zostaje przekształcony w Katedrę Podstaw Budowy i Eksploatacji Maszyn z tym samym składem osobowym. Problematyka wytrzymałości materiałów rozwijana jest w Zespole Wytrzymałości Materiałów wchodzącym w skład nowo powstałej Katedry. |
| 01.01.2000 | Podział Katedry Podstaw Budowy i Eksploatacji Maszyn na:
|
| 01.11.2008 | Połączenie obydwóch Katedr Wytrzymałości w jedną, obecnie funkcjonującą Katedrę Wytrzymałości, Zmęczenia Materiałów i Konstrukcji. |
Maksymilian T. Huber (1872–1950)
Światowy autorytet w dziedzinie mechaniki ciał stałych, autor hipotezy wytężeniowej opartej na energii odkształcenia postaciowego.
Jego życiorys naukowy rozpoczyna się od roku 1889, kiedy rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Do roku 1928 pozostaje związany z tą znakomitą polską uczelnia, kolejno zdowbywając doktorat, tytuł profesora; obejmuje kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej, zostaje wybrany dziekanem i rektorem. I Wojna Światowa przerywa normalny rytm naukowego życia, ale zwraca Polsce długo oczekiwaną wolność. W roku 1928 Huber przeniósł się do Warszawy wykładać na Politechnice Warszawskiej. Zawierucha II Wojny znów przerwała czas spokoju. Po jej zakończeniu, w roku 1945, Huber przeniósł się na Politechnikę Gdańską, następnie w 1949 do Krakowa, na Akademię Górniczą. Niedługo potem, w 1950 zmarł.
Był autorem około 200 publikacji naukowych, a także członkiem wielu towarzystw i organizacji naukowych.
Wybitny naukowiec i konstruktor budowlany. Twórca polskiej szkoły teorii plastyczności i konstrukcji inżynierskich.
Naukowa droga Wacława Olszaka rozpoczęła się na Politechnice w Wiedniu. W czasie studiów technicznych ukończył również klasę skrzypiec w konserwatorium wiedeńskim. Od 1946 był profesorem krakowskiej AGH, w maju 1948 został prodziekanem Wydziału Elektromechanicznego. Następnie w roku 1952 został profesorem Politechniki Warszawskiej. Od 1954 członek PAN. Był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w latach 1963–1972. Od roku 1969 do śmierci pełnił funkcję dyrektora Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech.
Stworzył liczne projekty mostów. Jego wyniki z zakresu teorii plastyczności służą przy projektowaniu dużych obiektów, wiaduktów i mostów.